W tym roku, w ramach integracji uczniów klas pierwszych z różnych szkół średnich Krosna, wyruszyliśmy na kolejny szczyt należący do Korony Gór Polski, czyli najwyższych szczytów we wszystkich pasmach górskich w Polsce – Lubomir wznoszący się na wysokość 904 m n.p.pm. i będący najwyższym szczytem Beskidu Makowskiego zlokalizowanego w okolicy Makowa Podhalańskiego. Beskid ten jest częścią Beskidów Zachodnich. Od zachodu sąsiaduje z Beskidem Małym, Kotliną Żywiecką i Beskidem Żywieckim, od północy z Pogórzem Wielickim, od wschodu z Beskidem Wyspowym, od południa z Kotliną Rabczańską, Pasmem Babiogórskim i pasmem Beskidów Orawskich (po słowackiej stronie).
Rano w dniu 25 września wyruszyliśmy autokarem w okolice Mszany Dolnej i dojechaliśmy do Przełęczy Jaworzyce, by stamtąd udać się już pieszo na Lubomir. Po drodze podziwialiśmy widoki na pobliskie szczyty należące do Beskidu Wyspowego, który zwiedzaliśmy w zeszłym roku. Wejście na szczyt nie było zbyt wymagające, bo przeszliśmy około 2 kilometry pokonując 250 m przewyższenia. Na szczycie Lubomira znajduje się Obserwatorium Astronomiczne im. Tadeusza Banachiewicza, które zostało oddane do użytku w 2007 r. w okolicy wsi Węglówka, w gminie Wiśniowa. Zbudowane zostało w miejscu przedwojennego obserwatorium, dzięki inicjatywie wójta gminy Wiśniowa, Juliana Murzyna oraz we współpracy z wiodącymi uniwersyteckimi ośrodkami astronomicznymi w Polsce.

Uczestnicy Rajdu wzięli udział w zajęciach zorganizowanych przez dra Marcina Cikałę – kierownika obserwatorium, który oprowadził nas po obiekcie i opowiedział czym się zajmuje obserwatorium i w co jest wyposażone. Tam też dowiedzieliśmy się, że wkrótce po objęciu stanowiska dyrektora Obserwatorium Krakowskiego w 1919 r. profesor Tadeusz Banachiewicz wpadł na pomysł wybudowania zamiejskiej stacji obserwacyjnej. Wybrano szczyt Lubomir (wtedy – do 1932 r.– zwany Łysiną) dzięki niewielkiej odległości od Krakowa (33 km), statystycznie dobrej pogodzie oraz brakowi źródeł zanieczyszczenia powietrza i świateł w najbliższej okolicy. Właściciel terenu, książę Kazimierz Lubomirski podarował 10 ha lasu na szczycie góry oraz leśniczówkę na rzecz stacji. Budowę zakończono w 1922 r. i oddano stację do użytku 2 czerwca. Pierwszym jej kierownikiem został Jan Gadomski. Początkowo stacja była wyposażona w 2 refraktory: o średnicy 135 mm i o średnicy 76 mm. Znajdowała się tu również stacja meteorologiczna. W obserwatorium nie było prądu elektrycznego ani telefonu. W późniejszych latach zainstalowano kolejny teleskop, o średnicy 115 mm. W stacji na Lubomirze pracowali – poza Janem Gadomskim – m.in. Lucjan Orkisz, Jan Mergentaler, Rozalia Szafraniec, Kazimierz Kordylewski i Fryderyk Koebcke.
W tym obserwatorium dokonano odkrycia przed wojną przez Lucjana Orkisza komety C/1925 G1 (Orkisz) (3 kwietnia 1925 r.) – była to pierwsza kometa odkryta przez Polaka oraz współodkrycia przez Władysława Lisa (pracownika gospodarczego obserwatorium) komety C/1936 O1 (Kaho-Kozik-Lis) (17 lipca 1936 r.). 15 września 1944 r. obserwatorium z biblioteką zostało spalone przez Niemców. Sprzęt został przez nich skonfiskowany. Pozostały jedynie fundamenty, które z czasem porósł las.
Obecnie obserwatorium na Lubomirze jest jedynym obserwatorium w Polsce, które jest stale udostępnione zwiedzającym. Wieczorami (w okresie wiosennym, letnim i jesiennym) odbywają się pokazy nieba.
Po zakończeniu zwiedzania udaliśmy się na dół do autokaru, po to by pojechać na obiad do pobliskiej miejscowości Szczyzyc, a następnie w drogę powrotną do Krosna.
W VII Integracyjnym Rajdzie Mechanika wzięli udział uczennice i uczniowie Zespołu Szkół Mechanicznych z Krosna oraz Zespołu Szkół Nafowo-Gazowniczych z Krosna wraz z opiekunami. Impreza została dofinansowana przez Urząd Miasta Krosna. Organizatorem Rajdu był Międzyszkolny Uczniowski Klub Sportowy „Mechanik” z Krosna, a opiekę nad uczniami sprawowali: Jacek Bolanowski, Artur Kociuba, Mariusz Węgrzyn i Grzegorz Podkul.
Grzegorz Podkul – przewodnik beskidzki